Lieve Martine,

20 november is het alweer 10 jaar geleden.. de tijd gaat zo snel. 35 was je, hoe zou 't nu geweest zijn? Wij -familie en vrienden- willen juist op die dag jou nog even extra in ons midden laten zijn. Daarom komen diegenen die het willen dan speciaal voor jou samen. Dan kunnen we wat we willen delen.
Toen je ziek werd bleek al snel dat het terminaal was, maar jij hebt geknokt en hoe!
Vanavond hebben Annemie, Vivian en ik heel fijn over jou en je laatste maanden gepraat. Heel bijzonder en erg ontroerend.
Jij was m'n p-tante en ik denk vaak aan jou terug. Ook al ben je er dan niet echt bij, toch denk ik dat je wel volgt hoe m'n leventje verloopt. Hoe ik gegroeid ben tot wie ik nu ben. 22 is wel even wat anders dan 12 jaar! Hoe ik met Minze knokte tegen zijn kanker en hoe die relatie daarna stuk liep. Hoe moeilijk ik het daarmee had, maar ook hoe sterk ik er weer uitgekomen ben.
Trots kan ik je vertellen dat ik na 4 jaar opnieuw op de academy zit en mezelf voor die studie een 2e kans geef.
Tja, ik kan nog zoveel meer zeggen...
Ik mis je en koester je diep in 'n hart. Je bent hier niet meer in levende lijve, maar leeft wel voort in onze harten.
Veel liefs en 4 fingers
Susan