Lieve Ton

Op 50 jarige leeftijd werd je van ons weggenomen. Oneerlijk was jouw strijd, vorig jaar bleek je kanker te hebben, je bent toen geopereerd en dat is volledig misgegaan, maar je knokte je eruit en afgelopen jaar moest je met een stoma die bijna op de rug zat en een open buik door. Dit heb je gedaan, ik heb je stoma en buik verzorgd met liefde. Je ging weer werken ondanks alles en in mei kwam de hersteloperatie. Deze operatie is uiteindelijk je dood geworden. De arts raakte een slagader tijdens de operatie en heeft die gehecht maar dat heeft niet gehouden en is geknapt. Je bent leeggebloed en gereanimeerd, een operatie heeft je toen in leven gehouden maar je had hersenletsel zei de arts, hoeveel je hebt meegekregen weten we niet, wel dat hierna nog 2 keer je slagader is geknapt en op 13 juni j.l. ben je van ons heengegaan, veel te jong. Je was zo bang voor de operatie en de gevolgen, dat je in de nacht voor de opname aan alle dochters en schoonzoons en aan mij een soort afscheidbrief hebt geschreven. Ook schreef je aan mij hoe je je begrafenis wilde hebben. Afgelopen maandag hebben we je met 300 man naar je laatste rustplaats gebracht, jij in je witte kist in de witte auto en ik helemaal in het wit, want je hield niet van rouwkleding. De schoonzoons en vrienden hebben je gedragen. Maar het is zo verrekte oneerlijk, waarom moest jou dit 2x overkomen vorig jaar fout en nu weer......niemand die daar een antwoord op kan geven. Maar wij moeten zonder je verder en dat is zo moeilijk, je kon nog helemaal niet gemist worden. Je trots, de jongste meid, is pas 15 en die moet ook zonder haar geliefde papa verder en de andere (grote) meiden ook. En hoe ik het zonder je moet ik weet het echt niet. Maar je bent voor ons altijd een kanjer geweest, wij noemen je een "mensen mens". Je genoot van het leven maar voor jou duurde dat maar even.
Rust zacht lieverd. We houden van je

Mieke, dochters en schoonzoons