Natuurlijk wil na een dag als vandaag de slaap weer niet komen.
Ik lig in m´n bed en mis hem.
Niet dat hij dan naast me lag, nee hij zat dan beneden.
Te puzzelen, of te lezen, of wat mailtjes te schrijven.
Hij ging altijd heel laat naar bed.
Of eigenlijk ook niet naar bed, hij bleef vaak beneden op de bank slapen.
Hij wilde mij niet storen, omdat hij zo kortademig was, benauwd, , heel luidruchtig adem haalde.
Niet liggend durfde te gaan slapen, maar zittend, om de paar uur wakker en dan weer zat te snakken naar adem.
Heel bang dat als hij zou gaan liggen, zou stikken.
Hij zat meestal beneden, en als ik dan wakker werd, naar de wc moest, wist ik dat hij daar zat.
Dan ging ik naar beneden, vroeg hem waar hij over zat te piekeren, of hij het wilde vertellen.
Of ik bij hem moest blijven.
Maar hij zei dan dat hij niet piekerde, gewoon wat zat te zitten.
Ik geloofde hem, of misschien wilde ik hem gewoon heel graag geloven.
Hij wilde niet dat ik bij hem bleef zitten, zei hij, en dan gaf ik hem een kus en een aai over zijn bol en ging weer naar boven.
Ik voelde me wel wat schuldig, maar eigenlijk vond ik het ook wel goed zo, dan kon ik weer gaan slapen.
En hij ging dan op de bank liggen slapen, daar vond ik hem dan ´s morgens, dan werd hij wakker en waren we weer samen.
En nu, nu ga ik naar boven en niet alleen de plek naast me is leeg,
Maar ook de bank beneden. Ik ben echt alleen, hij is er echt niet meer.
Niet beneden achter de pc, niet aan tafel zittend wat te puzzelen, niet op de bank, nog slapend als ik ´s morgens beneden kwam.
Ook al sliepen we niet zo vaak in het zelfde bed, hij was er, hij was in huis., we waren samen.
Ik voel me nog vaak schuldig, dat ik niet meer aan gedrongen heb om hem te laten vertellen waar hij over aan denken was. Niet meer aangedrongen heb om in bed te komen slapen.
Hoe raak ik deze gedachten kwijt, hoe raak ik gewend aan die lege plek in bed, in de kamer, op de bank.
Het nooit meer samen, nooit meer.
Nooit meer samen lachen, nooit meer samen vrijen, nooit meer samen praten, nooit meer samen ruzie maken, nooit meer samen op vakantie nooit meer samen, niks meer.
Ik mis hem..
Hoe kan ik ooit leven zonder hem, die zo belangrijk voor me was, mijn steun en toe verlaat, mijn man en maatje.