Lieve pa , ruim 6 maanden geleden dat je ons verliet , er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan u of ma denk. Het waarom wat ik mij nog zo vaak stel, het jaloers zijn op anderen. Het nooit meer kind zijn van. Soms voel ik me zo verschrikkelijk alleen op de wereld als ik daaraan denk. Ik gun iedereen het beste waarom mocht het bij mij dan niet zo zijn ? Zoveel vragen waar ik nooit antwoord op zal krijgen. Ik vind het gewoon zo moeilijk om het een (plekje) te kunnen geven en weer vol moed door te gaan in het dagelijks leven. En zeker rond deze feestdagen. Ik mis jullie enorm en zou er alles voor over hebben om nog maar 1 keer een knuffel te kunnen krijgen of nog maar 1 keer een glimlach te kunnen zien of nog maar 1 keer jullie vertrouwde stem kunnen horen.

Ik heb mijn ouders niet verloren,

daarvoor gaven zij mij te veel

Wat zij zeiden dat blijf ik horen,

van wat ik ben zijn zij een deel.

Ik kom hun overal nog tegen,

in wat ik doe en wat ik laat.

Zij zijn en blijven voor mij een zegen,

waarvan het spoor steeds verder gaat.