Lieve mam,

Het is nu al bijna 9 maanden geleden dat je stierf. In 6 weken tijd van een gezonde vrouw naar een wrak. Vreselijk was het om je zo te zien lijden. Natuurlijk ben ik blij dat je uit je lijden verlost bent maar ik mis je zo verschrikkelijk. Nog steeds denk ik: effe ons mam bellen, maar dat kan niet meer. Je stem zal ik nooit meer horen. Er zijn dagen dat ik het echt niet meer zie zitten en nu ik dit schrijf krijg ik ook weer een brok in de keel. Jenske wordt al zo groot en kan sinds kort lopen, ik vind het zo erg dat ik dit niet met je kan delen. Hopelijk zie je ze van boven nog elke dag en kijk je met ons mee. Brigitte en ik praten nog veel over je en we vinden het nog steeds onbegrijpelijk dat je er niet meer bent. Met pap gaat het redelijk goed. Hij bezoekt je graf elke week en hij gaat nu elke week dansen om er een beetje uit te zijn Hij moet weer gedotterd worden maar ziet er echt niet tegenop. Ik weet zeker dat hij denkt, als het fout gaat dan ga ik gewoon naar Jo en zijn we weer samen. We zullen goed op hem passen. Het is wel vreemd op de Noordsingel zo zonder jou, ik kom er ook niet meer zo vaak. Pap is vaak weg en de gezelligheid is ook ver weg nu jij niet meer achter de tafel zit. Mam, ik hoop dat ik je zo kan laten weten dat ik je heel erg mis maar dat ik ermee ga proberen te leven in de hoop dat ik je ooit nog eens een keer zal ontmoeten zoals jij oma hopelijk weer hebt ontmoet. Doe ze de groetjes van ons allemaal en waak een beetje over ons. Ik kijk vaak naar boven en als ik dan die fonkelende sterren zie dan denk ik: de grootste fonkelende ster ben jij....

Dikke kus van je dochter