De gouden morgenstond komt op
en kleurt de hemel rood
Een nieuwe dag, een nieuwe morgen
Gestaagd was de tijd die vloot
Iedere dag, dezelfde zorgen
Stralende ogen, je warme lach
bleven gesloten en vertilden op een dag
De glans van de zon voorgoed verdwenen
De luchten blijven grijs
Een Deur, nog altijd gesloten
wij zijn nog niet gekomen,
aan het einde van onze reis


Koen Andries
9 december 1980 - 3 september 2003

Op 9 december, je werd 22 jaar, kregen we het bericht dat je niet meer te genezen was.
We vroegen hoe lang nog, hoeveel maanden?
denk maar in weken... en bij weggaan was het dat we maar niet meer op kerst moesten hopen.

Maar de dagen werden weken en de weken werden maanden...
en nu, moest je toch echt gaan. gevochten tot het laatste en helder. rustig en vredig ben je weggegleden van dit aardse bestaan.
Kon ik je nog maar één keer zien, en dat je me zeggen kon dat het nu zo goed is...
Je was mijn enige broer...

dag lieve schat, ik mis je zo