Lieve Bertus,
Daar ben ik weer.
Ik mis je zo ik kan het niet begrijpen dat je voor altijd weg bent.
Het lijkt of het 1 jaar terug het zelfde weer was als nu. Of lijkt dat maar zo?Soms weet ik het ook niet meer. Straks is de maand maart aangebroken het zal moeilijk worden.
Wat ging alles ineens snel we hadden nog zoveel meer willen doen en dan is het afgelopen uit voor altijd. Je laatste woorden ik hou van je en ik weet dat je dat ook meende. Dat zal ik mijn leven niet meer vergeten. We hebben gedaan wat we konden maar het lijkt nu toch niet genoeg.We hebben over alles nog gepraat ook dat lijkt tekort geweest om echt alles te zeggen.
Het komt dat we eigenlijk nooit uitgepraat waren.Wat doet het zeer van binnen. Soms kan ik het niet uitstaan dat dit jou moest overkomen.
Niks maar aan te doen afgelopen in 3 maanden moesten we afscheid nemen dat is eigenlijk onmenselijk maar het was niet anders.
Asbestkanker betekende einde van je leven afgelopen niks aan tedoen.
Dat loop je op als 16 jarige jongen aan het begin van je leven.
Niet normaal dat zoiets mag gebeuren.
Het zal nooit meer wezen als het was.
Nooit meer omdat jij er niet meer bij bent.
Wat onderschat je wat je hebt tot het er niet meer is.
Een mens heeft vaak zoveel wensen tot je kanker krijgt dan heb je er ineens maar 1.
Het leven gaat gewoon door ook zonder jou dat maakt het leven ook zo hard.
We hebben het misschien te weinig tegen elkaar gezegd omdat we het wel wisten maar met heel mijn hart hou ik veel van je nog steeds.
Ik 16 jij 21 wat hebben we het goed gehad met ook de nodige problemen maar we hebben alles altijd weer opgelost. Deze keer konden we niks meer doen.
Je bent vermoord door de marine die hadden alle wetenschap en lieten de mensen gewoon door werken met die troep.
Ik schrijf weer snel OK.

Je meissie Marian.