Lieve pappa,
Het is alweer meer dan vier maanden geleden, je bent alweer langer dood dan dat je ooit ziek bent geweest... Vandaag zijn we naar de Daniel den Hoed-kliniek geweest, ik vond het zo moeilijk om daar te komen, want daar heb ik je de laatste keer in leven gezien en daar ben je gestorven. En soms denk ik dat je daar nog steeds bent, dat je op ons wacht. Vandaag ben ik ermee geconfronteerd dat dat niet zo was, dat je er echt niet meer bent, niet fysiek bij ons op aarde in ieder geval. Ik vind het zo ontzettend oneerlijk, je hebt nooit een kans gehad, toen ze het ontdekten was het allemaal al veel te laat. Waarom gaan juist de goeie mensen zo jong dood, ik heb je nog gezegd dat ik je nog lang niet kon missen, maar je ging toch, terwijl je zo gevochten hebt en zo dapper en sterk bent geweest. Dat is niet eerlijk. Misschien heeft het allemaal een reden, maar vooralsnog begrijp ik het gewoon niet. Ik hou van je.