Een herinnering aan mijn zoon Stijn.

Wat fijn dat er herinneringen zijn,
al is het maar van twee en een half jaar.
Je stierf op woensdagmorgen om 2.28 uur 13 augustus 2003 na een enorme onoverwinnelijke strijd. Hoe raar het ook klinkt, jouw sterven bracht een emotie los die heel veel weg had van wat wij voelden bij jouw geboorte. Ook dat was een strijd, geladen met huilen en geluksgevoelens. Nu ben je verlost van alle pijn, het enige geluk wat er hierin is te vinden.
Alleen nu verdween je weer. Nooit gedacht dat je zo kort bij ons zou zijn.
Erger voelt het nu we ontdekken dat er iemand bestaat met een nieuwe aanpak, die kinderen met hetzelfde inmiddels heeft genezen. Niet zomaar een percentage, nee 6 van de 7. En dat zijn enkel de pacienten die hadden wat jij had. hij geneest nog zo veel meer soorten. Het steekt als ik bedenk dat we ons rot gezocht hebben naar zo iemand, maar niet vonden. Nu, nu jij er niet meer bent horen we van hem. Waarom toch? ik kan het niet begrijpen, waarom hebben de ouders die het wel wisten het niet bekend gemaakt, maar voor zich gehouden?
Nu rest ons enkel het voort te zeggen aan anderen die er nu nog wel wat aan hebben. Iets wat veel eerder had gemoeten.
Stijn, de pijn die ik voel is permanent, ik ben je hier op aarde kwijt. Maar ik besef dat het mijn liefde voor jou is die zo zeer doet. Ik kan er niet genoeg van krijgen, zoveel houd ik van je.
En jij ook van mama en ook van papa.
Dag mijn grote jongen.