Mijn mama, mijn vriendin, de enigste die mij door en door kon, mijn voorbeeld, moet ik missen. Na 11 maanden knokken tegen de oneerlijke ziekte kanker heb je helaas afscheidt moeten nemen van alles wat je dierbaar was. Je wou ons niet missen maar je kon niet meer, je was nog nooit zo moe geweest zei je.
De artsen vonden je een vechter en je bent tot het einde positief geweest.
Je wou nog zoveel doen en zeker de bevalling meemaken van ons tweede kindje.
Je hebt je hele leven altijd gedaan wat je zei en dat was nu ook het geval. Op 2 april 2004 is onze tweede zoon geboren en jouw vierde kleinzoon. Je was zo trots en blij dat alles gezond was en goed met ons ging. De volgende dag, je was 's ochtends nog met papa weggeweest en 's middags had je mij nog gebeld in het ziekenhuis, moest je zelf plotseling naar het ziekenhuis waar men mededeelde dat dit het begin van het einde was.
Ik kon zelf gelukkig overgeplaatst worden naar het ziekenhuis waar jij lag anders had ik niet bij je kunnen zijn.
We zijn tot het eind (6 april) bij je gebleven. Je was nog maar 58 jaar.
Nu heb je geen pijn meer en ben je niet meer verdrietig en moe. Maar wat moeten wij en de wereld een fantastisch mens missen. Ik zal je nooit vergeten mama!!!