Lieve Lucie,
op 17 juli 2004, nu twee weken geleden, overleed je aan een longembolie tijdens je strijd tegen botkanker. Je was 1 van mijn lieve achternichten. Ik heb zo'n spijt dat ik je niet meer heb gezien en beter heb gekend, maar door het taalprobleem dat we hadden konden we vaak niet met elkaar praten, jij was Franstalig en ik Nederlandstalig en we waren alletwee lange tijd niet genoeg tweetalig om te kunnen praten. Ik blijf de mooie herinnering koesteren aan de zomer van 3 jaar geleden, toen ik je de laatste keer heb gezien en de eerste keer dat we ik voldoende Frans kon om met je te babbelen... Ik had je zo graag nog gezien en met je gelachen en gepraat en zo zoals 17-jarigen zoals jij en ik dat doen. Ik zal je missen, ik vergeet je nooit. Ik hou van je en je hebt voor altijd een plaatsje in mijn hart. Ik haat het dat dit jou, vooral jou want je werd maar 17, en ons moest overkomen. Ik hoe van je...