Lieve Raymond
10 juli overleed je......Wat voelt dat raar dat je er niet meer bent.
Ik wil tegen je praten, maar je kan niet meer terug praten.
Ik geloof dat je wel bij ons bent. Dat voel ik.
Ik dacht dat ik elke dag zou moeten huilen. Maar ik huil op rare momenten. Als ik in bed lig, en er weer aan denk aan de dag dat je overleed.
Dat was zo verdrietig.... Je lag in een coma, je kon ons horen. Ik weet het zeker. Maar je kon niet reageren.
Een traan liep er uit je oog als ik wat tegen je zei. Toen ik zei dat Justin er ook was en dat hij aan het spelen was in de kamer probeerde je je hoofd naar hem toe te draaien.

Oh Raymond.....wat mis ik je. Nu ik dit schrijf moet ik ook weer huilen.
Mama is nu alleen, zo verdrietig. Ze mist je zo erg...
Dank je wel voor je goede zorgen voor mama. Je had haar gelukkig gemaakt.
Dank je wel ook voor wat je voor mij hebt gedaan.
Justin snapt nog niet helemaal waar Opa Zaklamp nu is.......Maar je was er he? Justin zag je.....

Het voelt nu alsof ik je kan schrijven, dat je dit ook kunt lezen.
Dag lieve Raymond.....