Papa het is nu een maand geleden dat ik je heb moeten laten gaan. Je hebt 2 jaar gevochten tegen die verschrikkelijke ziekte. En ook al was je ziek, je klaagde nooit. Als ik vroeg hoe het met je ging dan zei je: goed.Ik bewonderde je vechtlust. Tot op het laatste balde je je vuisten om te vechten tegen de dood. Maar het was te sterk, je kon er niet tegenop, het sleurde je mee. Ik kan me de blik in je ogen nog herinneren, alsof je me nog iets wou zeggen. Het is niet eerlijk, ik wilde nog zoveel momenten met je delen. Ik mis je verschrikkelijk en het enigste waar ik troost in kan vinden is dat je uit je lijden verlost bent. Ik begin nu echt te beseffen dat je niet meer elk moment zal komen binnen wandelen en een lach op je gezicht zal toveren.En toch voel ik je aanwezigheid rondom me. Of beeld ik het me in? Ik mis je gewoon verschrikkelijk en weet niet hoe ik ermee moet omgaan.Het doet pijn iemand te verliezen waar je zo van hield. Maar ooit zullen onze wegen elkaar weer kruisen, daar ben ik zeker van. Ik zal je nooit vergeten...je blijft voor altijd in mijn gedachten en in mijn hart...Dikke knuffel Kim