Niemand is er nog op. Niemand om te zeggen hoe rot ik me voel. Het doet zo zeer. Ik zou m'n hart uit m'n lijf kunnen rukken, om de pijn niet meer te voelen.

Ik weet wat het is om depressief te zijn, om rond te lopen met zelfmoord gedachten. Om in jezelf te snijden omdat die pijn minder erg is dan de pijn die je van binnen voelt.

Ik zou hem op willen graven en mijn adem in hem willen blazen en vast willen houden, tot hij weer warm zou worden en bij me terug zou komen. O God, ik voel me zo ongelooflijk rot en door iedereen en alles verlaten.

Wat moet ik, hoe moet ik verder. Ik heb pillen genoeg in huis, dan ben ik van alles af. Ik ben alleen bang voor de dood. Als ik zeker zou weten dat dan alles afgelopen zou zijn, geen hiernamaals, geen laatste oordeel. Maar dat weet ik niet, en ik durf daar niet op te gokken. En ik geloof ook niet dat ik dan voor altijd bij hem zou zijn, dat we elkaar weer terug zien.

O lief, het leven is zo moeilijk zonder jou, waarom ben je bij me weggegaan.

Ik weet niet hoe ik verder moet.